De bergingsmodules vormen het hart van de berging. Het zijn de betonnen bunkers waarin de monolieten met afval geborgen worden. De betonnen structuren vormen naast de monolieten een barrière voor het insluiten en afzonderen van het radioactieve afval.
Een bergingsmodule:
NIRAS schat dat er 34 bergingsmodules nodig zullen zijn om al het laag- en middelactieve kortlevende afval te bergen. Bij die schatting houden we ook rekening met toekomstig afval, dat bijvoorbeeld zal ontstaan bij de ontmanteling van de kern-centrales. De bouw van de bergingsmodules zal in twee fasen verlopen: 20 modules in de eerste, en 14 in de tweede fase.
De monolieten worden een voor een naar de bergings-modules vervoerd met een treintje dat bestuurd wordt vanuit de controlekamer. Met rolbruggen nemen we de monoliet van het treintje en plaatsen we die op de juiste plek in de bergingsmodule.
Tijdens de exploitatiefase beschermt een stalen dak de modules tegen de weersomstandigheden. Dat dak wordt op termijn vervangen door een permanente afdekking.
Onder de modules bevindt zich een inspectieruimte. Via die ruimte kunnen we met robottoestellen de modules inspecteren op scheuren of doorsijpelend water.
Eventuele problemen worden zo meteen gedetecteerd. Als er water aanwezig zou zijn in de inspectieruimte of de modules, kunnen we dat dankzij een drainagesysteem controleren en het water afleiden.
De modules worden gebouwd op een ophoging: een grindlaag van 60 centimeter, met daarop een mengsel van zand en cement van 2 meter dik.
Zo staan ze altijd boven het waterniveau, ook bij extreem hevige regen of overstromingen. De grindlaag beschermt de modules bovendien tegen opstijgend vocht. De totale hoogte van de bergingsmodules, inclusief het dak en de ophoging, bedraagt ongeveer 20 meter.
