In welke ondergrond kan een diepe of geologische berging gerealiseerd worden?

De Belgische ondergrond bevat onder andere weinig verharde kleigesteenten namelijk Boomse Klei en Ieperiaanse Klei. Beide kleiformaties hebben gelijkaardige, gunstige eigenschappen voor een diepe berging. Ze zijn enkele tientallen miljoenen jaren geleden ontstaan en zijn heel stabiel. In het zuidelijk deel van het land vinden we dan weer verharde klei (onder andere in de vorm van schiefers) die wellicht geschikt is voor diepe berging.

Geschikte eigenschappen

Weinig verharde klei bezit drie belangrijke eigenschappen die het gesteente geschikt maken voor diepe berging van kernafval.

Weinig verharde klei bezit drie belangrijke eigenschappen die het gesteente geschikt maken voor diepe berging van kernafval. Om te beginnen is deze klei plastisch. Dat betekent dat de scheurtjes die zich erin vormen tijdens het uitgraven van galerijen, zich vanzelf weer sluiten nadat de betonnen wand is geplaatst. Bovendien laat klei nauwelijks water door. Tot slot hebben de kleimineralen de eigenschap om een groot deel van de radioactieve stoffen aan zich te binden zodat wanneer deze uiteindelijk vrijkomen uit hun kunstmatige barrières ze in de klei komen vast te zitten.

Natuurlijke kleiverpakking

Er bestaan in de natuur tal van voorbeelden van voorwerpen die honderdduizenden jaren lang intact zijn gebleven in een kleilaag. Zo werden vorige eeuw in een Italiaanse kleigroeve stammen van oerbomen ontdekt die groeiden in de tijd van de mammoets. De natuurlijke ‘kleiverpakking’ bleek zo effectief dat het hout zelfs nog brandbaar was. In Canada troffen geologen dan weer een grote uraniumafzetting van een miljard jaar oud aan op ongeveer 430 meter diepte in een kleilaag onder een meer. De uraniumafzetting bleef al die tijd nagenoeg onveranderd dankzij de kleilaag die een natuurlijke barrière vormt rond het erts. Aan de oppervlakte van het meer is van die uraniumafzetting niets te merken, het water voldoet er aan de normen voor drinkwater.